Yine ikinci kez Ankara da fizik tedavi bölümünde yalnızdım. Ama bu sefer dediğim gibi hastane ve çevresini iyi biliyordum (Ankara eğitim araştırma hastanesi ve çevresi)
Fizik tedavi de vücut hareketleri yaptırılıyor, parmak eklemlerine düşük voltaj da elektrik veriliyor.( En çok hoşuma gidenlerden biride eklemlere düşük dozda elektrik verilmesiydi) Birde suya ellerimi kol dirseklerime kadar sokunca tüylerim diken diken olması bir hoşuma giderdi.
Yürüme bandı düşük hızda çalıştığı için ben ondan hızlı olduğumu düşünürdüm.
Hastanede yalnız olmasına yalnızdım ama çok mutluydum. Okuldaki mahallede ki arkadaşlarım aklıma geliyor ama çok fazla üzülüp özlemiyordum.
Belki de ordaki tedavi şeklini kendime benimsedim. Ama ne olursa olsun fizik tedavi eğlenceliydi ☺️
Bütün hastalar spordan tedaviden gelince kimsenin konuşacak hali kalmıyor içlerinde bir tek ben çocuk olmam sebebiyle enerjiktim.
İlk hafta geçti babam arayıp yanıma geleceğini söyledi. Bir gün sonra da geldi. Ben neden geldiğini anlayamayıp şaşırmıştım ama gelme niyetini sonradan öğrendim. Bana o zamanın en iyi telefonu Nokia 33 10 marka telefon almış içinde yüz kontör olan bir telefonum olmuştu. İlk defa telefonum olmuştu. Ne kadar mutlu olmuştum. Sanki kendime ait bir cep telefonum olunca özgürlüğe kavuşmuştum. Ama cep telefonu o kadar da masum bir şey değilmiş hayat ona bağlıymış.
DEVAM EDECEK…
