Hayır hayır yanlış görmedin. Beni seviyor musun değil, seni seviyor musun?
Hatırlarsanız geçen haftaki yazımda, içimizde bulamadığımız onaylamayı dışarıda aradığımızdan, kopyalanmış hayatlar yaşayıp kendimize yabancılaştığımızdan bahsetmiştim.
Peki neden onaylanmayı dışarıda arıyor ve kendimizi başkalarıyla kıyaslıyoruz hiç düşündünüz mü?
Aslında bunun nedeni çocukluğumuzda yatıyor. “Hadi ama yine mi çocukluğumuz” dediğinizi duyar gibiyim. Evet yine çocukluğumuz. Bugün hayatımızı şekillendiren birçok şeyin temeli çocukluğumuzda atılıyor. Uzmanlar, anne ve babanın çocuğa karşı tutumunun çocuğun ileride nasıl bir kişi olacağını belirlediğini ve onun kişilik, zihinsel ve sosyal gelişimi üzerinde oldukça etkili olduğunu söylüyor.
Gelin bu konuyu bir örnekle açalım.
Büyükleri tarafından sürekli başkalarıyla kıyaslanan bir çocuk düşünün. “Falanın oğlu onu yapmış, filanın kızı bunu yapmış; kuzenin böyle, kardeşin şöyle” vs vs…
Sürekli kıyaslamaya maruz kalan çocukta “Ben; kardeşimden, kuzenimden, komşunun çocuğundan daha değersizim” şeklinde bir inanç oluşuyor. Bu inanç, ileriki yaşlarda kıyaslamaya her maruz kaldığında daha da güçleniyor ve zamanla bu kişi farkına bile varmadan kendi kendini başkalarıyla kıyaslamaya başlıyor. Bu Kıyaslama kişinin kendisini mutsuz hissetmesine sebep oluyor. Bunun sonrasında kişi mutlu olmanın yollarını aramaya başlıyor. Aradığı mutluluğu ya buluyor ya da bulmuş gibi yapıyor. Uzmanlara göre mutluluğun yolu önce kendimizi sevmekten geçiyor.
Peki ne demek kendini sevmek?
Kendini sevmek: her şartta ve koşulda kişinin kendisine değer vermesi anlamına geliyor. Yani karşımızdaki kişi ya da kişilerin bize kendimizi nasıl hissettirdiği değil, Bizim kendi hakkımızda ne hissettiğimiz ve ne düşündüğümüz dür önemli olan.
Jostein Gaarder’ın da dediği gibi: “Sen kendini tanımadığından neşelenmedin, huzura kavuşmadın. Eğer kendini tanısaydın, sende kimin misafir olduğunu bilirdin; memnuniyetsizlik, huzursuzluk denilen şeyler sana bir daha gelmezdi.”
SON
