Yanlış hatırlamıyorsam ünlü Fransız Düşünür Yazar Emile Zola’nın “Eğer dalgalar Hindistan’ın bir ucundan toprak götürürse ben buna seyirci kalamam çünkü dünya o kadar küçülür” gibi haklı ve yerinde bir sözü vardı. Herkesin bireysel düşündüğü, bireysel yaşadığı günümüz hayat şartları düşünüldüğünde tabiri caiz ise ilaç gibi hap gibi bir söz…
Her kurduğumuz cümlenin başına kişisel, bireysel gibi ben merkezli havalı bencil kelimeler atamakla başladık sonra bununla yetinmeyip cümlelerin başına atadığımız bu bencil kelimeleri hayatımızın içine kadar sızdırıp bunu bir hayat gerçeği kaçınılmaz bir doğru olarak kabul edip sağa sola pazarlamaya başladık. Kirli bir hal aldık. Bunun neticesinde de “Bu dünya çok bozuldu azizim! Diye oturup dert yandık. Her koyunun kendi bacağından asıldığını öğrendik öğrenmesine de o kendi bacağından asılan koyunun kokusunun mahalleye yayılacağını es geçtik. Toplumun bir bütünün parçası olduğumuzu unutup kişisel, bireysel gibi havalı kelimeler altında kendimizi yalnızlığa mahkûm ettik.
Kişisellik bireysellik tamam da ee bahsedilen gelişim nerede?
Yok, tabi nasıl olsun ki?
Bu yazıya Bu yazıya kayserihakimiyet2000.com adresi üzerinden de ulaşabilirsiniz.😀
