Içinde Bulunduğumuz 2022 yılından geçmişe dönüp baktığımda birçok şeyin değiştiğini, geliştiğini görüyorum. Özellikle de teknoloji konusunda. Daha dün gibi evlerimizde sabit telefon kullandığımız günler. Evimizin baş köşesinde yer alan hatta üzerini dantelle örttüğümüz bu telefonlar zamanında bir anda cep telefonlarıyla tanıştık. Daha sonrasında akıllı telefonlar, tabletler girdi hayatımıza. Sabit telefonlar lüks iken akıllı telefonlar vazgeçilmezimiz oldu. Otobüslerin bir saatte gittiği yolu iki, üç saatte giden trenlerden, otobüsü geride bırakan hızlı trenlere geçiş yaptık.posta güvercinlerinden fiber internete geçtik…
Öylesine geliştik, öylesine ilerledik ki hayran olmamak mümkün değil. Ecdadımız görseydi bugünümüzü kendi yaşadığı zorluklardan dolayı hayıflanırdı herhalde. Öyle sanıyorum ki, bu ilerleme hızıyla yüz yıl sonra bugünüm teknolojisi çok basit kalacak.
Peki, bu kadar gelişme meraklısı olan biz insanlar neden bazı konularda yerimizde sayıyoruz hiç düşündünüz mü?
Gelişmeyi bu denli önemserken, bu konuda atılan her adımla gurur duyarken, çağ içinde çağ atlarken kendimizi sınıfta bırakmamıza bir anlam veremiyorum. Yere çöp atan, tüküren insanları gördükçe insanlık adına üzülüyorum. Uyarıda bulunduğumda ise “Herkes atıyor. Dünya’yı ben mi kurtaracağım” sözünü duymak hepten can yakıcı. Oysa bunu söyleyenler her akşam haberleri izlerken gördükleri her yanlışı eleştiriyor “Ben olsam” diye başlayan cümleler kuruyorlar. Dost meclislerinde dünya’yı kurtarıyorlar. Kendini düzeltmekten aciz olan insanlar dünyayı düzeltiyor. Yaa hu kardeşim bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu! Lafa gelince mangalda kül bırakmıyoruz. Her akşam dünya’yı kurtaran bizler her sabah “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” modunda güne başlıyoruz. Vazgeçiyoruz dünya’yı kurtarmaktan. Bir sonraki dost meclislerinde bir araya gelene kadar. Bizler önce kendimiz ışık olmalıyız ki, çevremizi aydınlatabilelim. Platon’un da dediği gibi “Kendini yönetirsen, Dünya’yı yönetecek gücü bulursun.”
