Kırmızı ışığı son anda fark etmişti. Neredeyse kavşaktaki arabaya çarpacaktı. Bir anda gözleri kocaman açıldı, kalp atışları hızlandı. Bu da neydi böyle, kız aklından geçenleri mi okumuştu, Bu mümkün müydü? “Yok artık daha neler” dedi kendi kendine. Ona olan bakışlarını fark etmiş olmalıydı. Demek ki herkes böyle bakıyordu. Bakışlarından ve düşüncelerinden dolayı kendinden utandı. “Şey” dedi boğazını temizleyerek. Kız gülümseyerek lafa girdi. “Genelde trafik kazası mı yoksa doğuştan mı diye soruyorlar. Kendilerince tavsiyede bulunuyorlar. Hele öyleleri var ki, bakışları ve fısıldaşmaları insanın içine oturuyor. Yürüyemiyor olabilirim ama kulaklarım duyuyor; o kadar düşüncesizce davranıyorlar ki, insan bir yerden sonra alışıyor” dedi. Evet kız haklıydı. İnsan öyle çok şeye alışıyordu ki şu dünyada; tıpkı kendisinin yalnızlığa alıştığı gibi. Oysa bir zamanlar işten güçten, arkadaşlarıyla buluşup doğa gezileri yapmaktan yalnız kalmaya fırsat bulamazdı. “O gün, ah o gün” diyerek iç çekti. “Daldınız” dedi genç kız. “Sizin de alışmak zorunda kaldığınız şeyler var anladığım kadarıyla.” “Herkesin vardır” dedi köşeyi dönerken. Derin bir nefes alıp anlatmaya başladı. Benim nişanlım hava subayıydı; bir gün kullandığı helikopter düştü; bunu kabullenmekte çok zorlandım. Bir ay sonra da kalp krizinden babamı kaybettim. Herkese, her şeye küstüm. Doğa fotoğrafları çekmeyi çok severdim ama ne zaman dağ bayır görsem o günü hatırlıyorum. Ortak arkadaşlarımız da onu hatırlattığı için onlarla da görüşmüyorum. İşten eve, evden işe yaşayıp gidiyorum. Tabi buna yaşamak denirse.” “Yaşamak nedir sizce” diye sordu genç kız. “Yaşamak” dedi ve sustu. Galiba pot kırmıştı. Yürüyemeyen genç bir kız hayat doluyken kendisi hayattan şikayet ediyordu. “Afedersin” dedi yutkunarak. “Biliyor musun, sizinle karşılaşmam çok iyi oldu; sayende yaşadığımı fark ettim. O gün hayattan kopmuştum; bugünse hayata bağlı olmam gerektiğini öğrendim sayende.” Konuşmaları sessizce dinleyen yaşlı kadın “Tıpkı benim hayatımın değiştiği gibi” dedi.
DEVAM EDECEK…
