Hayır hayır yanlış görmedin. Beni seviyor musun değil, seni seviyor musun?
Bu da ne demek şimdi, insan kendini sevmez mi hiç diyebilirsiniz. Tabii ki de insan kendini sever ve sevmelidir de. Kendini sevmek derken narsist olmaktan ya da egoist olmaktan bahsetmiyorum. Karşımızdakini sevdiğimiz gibi kendimizi de sevebilmekten bahsediyorum. Yani kendini gerçekten bütün artılarınla ve eksilerinle seviyor ve kabul ediyor musun?
Farkında mısınız? Son zamanlarda herkes sosyal medyada beğenilme ve onaylanma arzusu doğrultusunda paylaşımlar yapıyor. Bu da gösteriyor ki, aslında içimizde bulamadığımız onaylanmayı dışarıda arıyoruz. İçten içe kendimizde rahatsız olduğumuz, beğenmediğimiz bir şeyler var kendimize bile itiraf edemediğimiz. Hatta başkaları bunları dile getirdiğinde ise kendimizin avukatlığını yapıyoruz en usta şekilde. Arkadaş sohbetlerinde eleştiride bulunanlara kırılıyoruz, küsüyoruz, kapıları kapatıyoruz. Aslında kendimize, bu kadar kırılgan oluşumuza küsüyoruz farkında olmadan. Bunun nedeni de çocukluğumuzda yatıyor. Mademki nedeni çocukluğumuzda yatıyor haydi şöyle uzanın da çocukluğunuza inelim diyecek değilim. Bu benim işim değil. Benim işim düşüncelerimi yazmak tıpkı şimdi yaptığım gibi.
Sosyal medyadaki paylaşımlara bakıyoruz; kim nerede ne yapmış diye. Buraya kadar normal ancak normal olmayan şey gördüklerimizi kopyalıyor olmamız. “O yaptıysa ben de yaparım. Benim ondan neyim eksik” düşüncesi. Başkalarının yaptığını yaptığımız zaman kendimiz olmaktan çıkıyoruz. Kopyalanmış hayatlar yaşayıp kendimize yabancılaşıyoruz. Hüzün içinde mutluluk videoları, yalnızlık içinde kalabalık fotoğrafları paylaşıyoruz. Nasıl ki yabancı birini sevemiyorsak kendimizi de sevemez hale geliyoruz. Giriyoruz kısır bir döngünün içine. Haydi çık bakalım çıkabilirsen.
DEVAM EDECEK…
