İnsan kendine benzeyeni sever derler belki de budur sonbahara bu kadar meftunluğumuzun sebebi…
Yağmur sonrası açığa çıkan toprak kokusu insanın içine işleyiverir. Bir anda geldiği, gideceği yeri dahası özünü unutan insanoğlu geldiği yeri, gideceği yeri, dahası özünü nasıl da hatırlayıverir…
Sarı yapraklar usul usul tutunduğu ağaç dallarından kendini kaldırımlara yollara bırakır kartpostallık bir görüntü verir. Tarçın kokusu yayılır sokaklarımıza, sakinlik çöker. Bir tarafı matemi taşır bir tarafı umudu, gelecek baharları hatırlatır. Ve en önemlisi yazın sahte kalabalığını değil kendi asil yalnızlığını taşır. Sonbaharda kendine has yalnızlık hüviyeti vardır.
Bu özellikleriyle insan yaşamına benzer, insana insan olduğunu hüznün ardından sevincin geleceğini her koşturmanın ardından bir sakinlik çökeceğini hatırlatır. İnsanın ruhunu okşar. İnsan sonbaharda öze dönüş yaşar. Diğer mevsimlerin Şatafatlı görüntüsü aldatırken sonbaharın sadeliği, tek yönlü olmayışı, içinde az biraz yazı az biraz kışı barındırması hayatın geçekliğini yansıtır. Adına mevsim denilip geçilmesine bakmayın yaşamın özet bulmuş gerçeği yansıtan hali sonbahardır.
Bu yazıya Kayserihakimiyet2000.com adresi üzerinden de ulaşabilirsiniz.
