Hayatın basamaklarını bir bir çıkıyordu. Mesafesi uzun, merdiven aralıkları fazla, yorulmuşluğu çok, yolu daha çoktu.Karşı koltukta oturan kadının gözlerinde gördüğüm durum buydu. Sonuna ulaştığını düşündüğü merdiven basamakları, başını kaldırıp baktığında sanki hiç eksilmemiş gibiydi. Kat ettiği yolun, azımsanamayacak kadar çok olduğunu biliyordu. Ama kalan yol da az değildi. Yorgun görünüyordu. Tükenmiş gibiydi. Bana bakıp, gülümsemesiyle kendime geldim. Bu gülüşle silindi hafızam. Merdiven basamakları yok oldu birden. Belki de sadece benim yargılarım vardı ortada. Verilen arada, hava almak için buraya gelmiştim. Oturduğum koltuktan kalktım. Kendi yerimi ararken içeri giren biriyle bakışlarımız…
Devamını okuKARARAN GECELERE İNAT YENİDEN DOĞAN UMUTLARLA
