Görmek, duymak, dokunmak anlamını yitiriyordu parmak uçlarında kalplerin yanında. Onlar kalplerini kullanırken yaşamak nefes almak için, benim kalbim ne işe yarıyordu.
Farklı bakıyorlardı hayata farklı yaşıyorlardı. Biraz ürkek biraz cesur. Bazen mutlu bazen hüzünlü. Sahip oldukları mücadeleci ruh hayatın kargaşası içinde onları bıktırmıyordu. Aksine onlar daha güçlü daha umutluydu. Eksikleri vardı fakat o eksikleri biz görüyorduk. Onlar kabul etmiyordu eksiklerini çünkü kalpleri vardı. Benim sahip olmadığım bir kalpti onların ki.
İstedikleri tek şey anlaşılmak kabul edilmekti. Bizde varız diyorlardı. Madem hep birlikte yaşıyoruz kendin için yaptığın merdivenin yanına benim de kullanabileceğim bir yürüyen merdiven yap. Otobüste bana da koltuk ver. İnme binme kapısını yaparken beni de düşün. Görmeyebilirim ama hissederim dokununca. Bir organım yok olabilir veya birden fazla sen bana yardımcı ol sadece ben başımın çaresine bakarım. Kalbim bedenimi çalıştırır ruhum hissettirir.
CANAN COŞAR
