Ezgi genç bir kızdı. Hayata dolu dolu güler kafasına hiçbir şeyi takmazdı. O kadar mutluydu ki kendi olduğu için hiçbir aykırı sesi işitmezdi. Çünkü onun beyaz dünyasında ümitsizlik yoktu.
Bir gün artık kendi paramı kazanmak istiyorum dedi ailesine. Para önemsizdi onun için. Amacı insan içine karışmak dünyayı biraz daha anlamaya çalışmaktı. Aklına koyduğunu yapmıştı. Çalışma hayatına girmişti. O kadar hevesliydi ki işi öğrenmek için çok çaba harcıyordu. Sadece işiyle ilgilenir etrafına hiç bakmazdı.
Yağmurlu bir pazartesi sabahında bir anda gözleri açılıverdi. Karşısında yağız bir delikanlı görmüştü. Aşık olmuştu. Önceleri saçmalama dese de kalbine söz geçiremedi. Bir süre bastırdı duygularını sonraları da olamayız diye unutmaya çalışıyordu. Aradan bir sene geçiyor ve genç kız işinden başka hiçbir şeyle ilgilenmiyordu.
Samimi olmadığı bir kişi ona uygun birini gördüğünü görüşür müsün diye sordu? En baştan reddetmişti. Reddetmesinin sebebi utanmasıydı. Ama sonradan öğreniyordu ki bir sene önce aşık olduğu delikanlı olduğunu. Şaşkındı nasıl olabilirdi böyle bir şey diye düşünmeye başladı. Şoku üzerinden atmayı başarmıştı. Aslında istediği de tam olarak oydu. Ama delikanlı gurur yapmıştı. İkisi de ilişkilerini başlamadan bitirmişlerdi.
Onların istediği gibi hayat sürmedi tabi. Günler birbirini kovalarken onlar görüşmek istediler. Belli bir süre her şey iyiye gitti. Aralarındaki bir tartışma onların bağlarını sonsuza kadar koparmaya yetmişti. Delikanlı genç kızı kıskandırmak için başka bir kızla konuşuyordu.
Genç kız için bu durum çok onur kırıcıydı. Genç kızda kalp yarası dedikleri şey meydana gelmişti. Hayatındaki ilk ihanetini almıştı. Hem de ilişkisine o kadar kıymet verirken…
DEVAM EDEEK
