Yazar: ÖMER TANIR

Cildiye servisinden taburcu olacaktım takip eden asistan doktor bana “Aileni bilgilendir gelsinler” Dedi Ben haber verirdim vermesine ama nasıl geleceklerdi ki? Yirmi gün sonra göz kontrolüm vardı. Doktor hanıma kontrole ben kendim giderim dedim doktor hanım ani bir refleks ile nasıl gideceksin deyince ben abla giderim sıkıntı olmaz dedim ☺️  O an doktor hanım bendeki cesareti özgüveni gördü. O günlerde köyümüzden bir kişi de hastalanmış bulgularının aynı benim çektiğim sıkıntılara benzer olduğunu söylemişler. Ankara ya telefon vasıtasıyla babama ulaşmışlar babam da bana söyledi bende göz doktoru Gülten ablama söyledim gelsin…

Cildiye bölümünün doktoru Profesör Meral hanımdan gerekli anlatımları dinlendikten sonra serviste yatağıma yatıp Konya’daki her saat başına varmadan arayıp soran aile bireylerim abim annem babam ve ablam, babama durumu nasıl anlatırım diye düşündüm ailem arayarak nasıl olduğumu sordu. Şimdi kendimi onların yerine koyup onların yaşadığı durumu düşünüyorum da gerçekten çok zor bir durum. Ciğerinden bir parça 350 km ilerde bir hastanede kendi başına yatıyor ve sen imkânlar dan dolayısıyla çaresizsin şimdi bu açıdan düşününce o günleri bu günlerle kıyaslayınca daha da iyi anlıyorum.  Durumu aileme direk anlattım hiçte korktuğum gibi…

Babam gittiğinden beri cildiye bölümünde yatmakta olan Aksaraylı Kerim abiye emanettim.  Göz ve fizik tedavi bölümüne artık kendim gidebiliyordum orada diğer hasta arkadaşları tanıyor hikâyelerini dinliyordum. Aynı duyguyu paylaşanlar anlaşırmış. Diğer Behçet hastalarını tanıyınca insanların bazen anlatılması zor olan hikâyelerini duyunca Behçet hastalığının ne kadar ciddi ve önemli olduğunu anladım. Tabii ki her hastalık önemli ciddiye alınmalı ama kendimden biliyorum Behçet hastalığına sahip olan birine dışardan başka biri bir çift göz baktığında Behçet hastasının hastalığını fark etmez yani seni hasta olarak görmez kendi gibi sağlıklı bir birey gibi görür içimiz…