İlk adımın zorluğunu hepimiz yaşamışızdır. Daha bebekken kendi etrafında dönmeye başlamamız, peşinden emeklememiz, bir yerlere tutunarak ayakta durmaya çalışmamız ve o ilk adımı atışımız…
Bebekliğimizdeki cesaretimizle, acaba dışarıda neler oluyor, sokakta oynayan çocuklar neler yapıyor diye yerimizde duramazdık. Yürümeye o kadar hevesimiz vardı ki, bıraksalar sanki gözümüzün alabildiğine gidecektik. Büyüdükçe çevremizi algılamaya başladık. Yaşadıklarımızdan, gördüklerimizden etkilenerek adımlarımızı daha temkinli daha kısa atar olduk. Adımlarımız korkularımıza yenik düştü ve bizim için en güvenli yer olan evimizin dışına çıkamaz hale geldik. Birçoğumuz bu kaderi yaşadı. Kimi üstesinden gelerek dünyanın en ücra köşesine bucağına varabilirken, kimisi de o ilk adımı atamayarak olduğu yerde kalmak durumunda kaldı. Engelli olsun ya da olmasın insanlığın bütün çoğunluğu bu durumu yaşadı. Yaşıyor, yaşamaya devam edecek.
O ilk adımı atamayan büyükler, bebeklerin o ilk adımı atmak için gösterdiği çabaları dikkatle izlemeli, o ilk adımın altyapısını nasıl oluşturduklarını gözlemlemeliler. İhtiyacımız olan cesaret hepimizin içinde, bebekliğinde var. Aynı yerde sıkışıp kaldıysak, en başa dönmeli, o ilk adımı hatırlamalıyız. Hepinize bu yeni yılda o ilk adımı atmanız dileklerimle.
Mehmet Hüseyinçelebi
02.01.2021 Cumartesi, Kastamonu
